Μια χάρη και μια φοβέρα
Για μια ακόμη χρονιά παρακολουθήσαμε το τετριμμένο παιχνίδι εντυπώσεων με τους παιδικούς σταθμούς. Τα χρήματα δεν φτάνουν, πολλά παιδιά θα μείνουν απέξω, αλλά οι δημοτικοί άρχοντες και το καλό κράτος, με τη συνδρομή του ΕΣΠΑ, κάνουν αγώνα δρόμου και στο βάθος φαίνεται ο… Ζορό και λύνεται το πρόβλημα.
Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν γίνεται καμιά αναφορά στις κρατήσεις που γίνονται στους μισθούς για ανταποδοτικούς λόγους («συνεισπραττόμενα») και στην υψηλότατη φορολογία που πληρώνουν τα υποζύγια. Έτσι, το αυτονόητο (και προπληρωμένο πολλάκις) δικαίωμα του εργαζομένου μετατρέπεται σε μια ακόμη χάρη που κάνει ο αφέντης.
Και η φοβέρα από δίπλα για τους πλειστηριασμούς, σε μια πόλη σαν τη δική μας, που είναι σχεδόν ολόκληρη υποθηκευμένη στις τράπεζες (που ανακεφαλαιώθηκαν με χρήματα του πολίτη και πληρώνουμε γι’ αυτό τόκους στους πιστωτές). Κανείς δεν λέει ότι πρέπει να προστατευθούν ολίγες βίλες και ολιγάριθμοι επαγγελματίες μπαταχτσήδες. Ταυτόχρονα, όμως, κανείς δεν εμπιστεύεται μια μνημονιακή κυβέρνηση, όταν αποφασίζει να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Πλέον, είναι ώρα να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους επί τόσα χρόνια καταστρέφουν με το αζημίωτο τη χώρα. Και σε όσους βαδίζουν χέρι – χέρι με την κεντρική εξουσία, ροκανίζουν τα δικαιώματα των πολιτών, ξεπουλάνε κομμάτι – κομμάτι το αυτοδιοίκητο των δήμων και μας κοροϊδεύουν με ψευτο-επαναστατική φλυαρία.
Καιρός για την Παλλήνη των πολιτών!
Καιρός για μια χώρα συνειδητοποιημένων και ενεργών πολιτών.
